Een feest der herkenning

Op een broeierige en vochtige avond in de stadsjungle van Amsterdam ontmoetten de schrijvers, dichters en fotografen van het FAS-project elkaar. Hoe verloopt het schrijftraject met hun FAS-deelnemers? Lukt het wel om hun Waanzinnige Verhalen op papier te krijgen? En hoe verloopt het contact verder? Voor velen was deze intervisiebijeenkomst een feest der herkenning waarbij adviezen en ervaringen werden uitgewisseld.

Nu het project halverwege is blijkt steeds meer hoe sterk de impact ervan is.

Een half woord is genoeg
Veel contacten tussen de koppels hebben zich ontwikkeld tot hechte vriendschappen. “Tegen mijn omgeving zeg ik vaak: Ik ga even naar mijn FAS-vriendin. Je kan iets voor elkaar betekenen. Zelf leer ik er ook veel van, omdat ik geen vrienden heb met zulke problemen. Het contact met Bea heeft mijn ogen geopend, me geraakt en het verrijkt mijn leven. Dat is heel fijn”, vertelt schrijfster Carlijn.

Schrijver Karel vertelt over zijn nieuwe vriend Björn: “Wij hebben aan een half woord genoeg. Door het verhaal dat ik over hem schreef kon ik me goed in hem verplaatsen en met hem meevoelen. Toen ik het stuk aan hem voorlas voelde hij zich beter begrepen en deelden we elkaars emoties.” Voor de deelnemers met FAS, die vaak moeite hebben met het sluiten en onderhouden van vriendschappen, is dit enorm waardevol.

Verdieping en realisering
Voor de andere schrijfmaatjes is het contact ook van betekenis. Journalist en copywriter Victoria vertelt over het improvisatietoneel van haar deelnemer Patricia, die een gesprek met haar moeder waarheidsgetrouw naspeelde: “Ik vond het niet alleen bizar hoe goed ze acteerde, maar ook zeer aangrijpend om te zien en realiseren dat dit de werkelijkheid is.”

Maar het is niet alleen maar verdrietig. Zo vertelt Marianne over haar deelnemer Suzanne: “Samen maken we veel vrolijkheid mee. Het leven van Suzanne is ook niet alleen maar ellendig. Het is ook gezellig en grappig.”

Blijvende veranderingen
De maatjes proberen naast het opschrijven van de verhalen nog iets extra’s bij te dragen aan het leven van hun deelnemers met FAS. Bijvoorbeeld door een lang gekoesterde wens proberen te vervullen. Zo heeft journalist Marijn een contactadvertentie geplaatst om een vriend te vinden voor Rolien, met wie zij een koppel vormt. Karel wil Björn graag helpen met het oplossen van de problemen die hij heeft met Bureau Jeugdzorg.

Waanzinnig en oneindig?
Ook kwam ter sprake hoe het verder gaat nu het einde van het schrijfproces nadert. Op verschillende manieren leeft bij de deelnemers met FAS de wens om hun verhaal kenbaar te maken aan verschillende doelgroepen, zodat ze erkend en begrepen worden. Sommigen zouden willen spreken op een literair festival of in een bibliotheek, waar anderen de intimiteit van een huiskamergesprek met de buren prettiger vinden. Ook grote instellingen worden niet geschuwd: het UWV, de reclassering, politie en justitie, de kennis over FAS moet zich als een olievlek verspreiden.

De band tussen de deelnemers en hun maatjes eindigt niet definitief bij de afloop van het project. Karel vertelt: “ ‘Gaan we elkaar nooit meer zien als het verhaal rond is?’ vroeg Björn mij. Ik antwoordde dat dat me stug leek. Ik heb genoten van ons contact en er een vriendschap aan overgehouden. Ik wil hem zeker nog vaker zien.”

Het boek Waanzinnige Verhalen is inmiddels klaar! Bestel het hier.

Waanzinnige Verhalen wordt mede mogelijk gemaakt door Het Oranjefonds, Het Kansfonds, Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind (NSGK),  Janivo Stichting

«

»

Reis mee met het FAS-kompas

En krijg gratis om de maand een bijzonder verhaal van één van de vijf hoofdpersonen.

Reis mee!