Fantasierijke filosoof Mila

Mila is in Polen geboren. Ze was anderhalf jaar toen ze werd geadopteerd door Wendy en Jan die haar mee naar Nederland namen. Ze had geen haar, kon niet zelf eten en droeg nog de kleren van een baby. Mila was een minimensje

“Mila heeft een extra kootje in haar duim en haar voeten stonden anders. Dat kwam door de FAS.” - Adoptiemoeder Wendy

Heel gewone dingen zijn voor Mila toch ingewikkeld. Zoals opstaan, zichzelf aankleden en tijdsdruk. Als de schoolbus haar 's ochtends vroeg komt halen wordt Mila keer op keer onrustig. Ze staart met haar ogen naar het plafond en praat onverstaanbaar in zichzelf totdat Wendy haar stap voor stap naar de bus begeleidt.

“Mila is een doorzetter. Ze is ondanks haar achterstand zo hard gegroeid. We zijn ontzettend trots op haar.” - Adoptiemoeder Wendy

Maar Mila is ook nieuwsgierig en misschien wel filosofisch. Ze heeft altijd vragen. Waar de wind vandaan komt bijvoorbeeld. Daar kan ze over peinzen totdat ze haar eigen antwoorden vindt: de wind waait natuurlijk voor de sier, zodat de takken in de bomen kunnen dansen!

Mila speelt het liefst op de trampoline

Trampoline

Samen met haar grote broer Jakub springt Mila op de trampoline. Ze gilt van plezier, krijst met overslaande stem. Ondertussen dicteert ze Jakub wat hij moet doen. Hoe hoog hij moet springen, waar hij moet springen. Wanneer wel, wanneer juist niet. Het vederlichte prinsesje regeert haar kleine koninkrijk met harde hand. Stoppen gaat niet, daarvoor is het spelletje te leuk. Zelfs als Jakub na een halfuur wegloopt, moe van het springen en gecommandeerd worden, dorstig en verveeld. Mila gaat door. Springend, stuiterend, steigerend. Het vuur brandt in haar ogen. Ze merkt het niet, de rest van de wereld bestaat al lang niet meer.

Tien minuten later zakt het meisje door haar benen en blijft ze languit op de trampoline liggen. Hijgend. Ze huilt zonder tranen en piept als een klein wild diertje. Lokken haar plakken aan haar bezwete voorhoofd. De grens was al lang bereikt. Wist zij veel. Grenzen bestaan nu eenmaal niet voor Mila. Vrijwillig stoppen is geen optie. Stoppen met iets leuks kan alleen als een ander je daartoe dwingt. Of als je lichaam het simpelweg niet meer kan bijbenen. Twee sterke armen tillen het verkrampte lijfje op. Weg van de verleiding. Veilig tegen haar moeder gedrukt gaat het piepen langzaam over in snikken. Na een groot glas limonade keert Mila terug naar het nu. Dan komen opeens de tranen. Een troostende moederhand aait haar haren en veegt het snot uit haar gezicht. Een diepe zucht. Dan kijkt Mila op. Mag ik op de trampoline?’

Dinxperlo, 2014