Geheugensteuntje

Maatje Renée praat met Marcella over wat helpt tegen piekeren.

In de stromende regen loop ik met Marcella (17) door de weilanden van Harreveld. Het is onze eerste ontmoeting en ik vind het spannend hoe het zal gaan. Zij is geheel gekleed in het zwart, ik ben vandaag groen met roze. Toevallig hebben we allebei zwarte Nike Air Max aan. Iedereen kan wel wat meer kleur gebruiken in zijn leven, denk ik terwijl we door de grijze Achterhoek lopen.

Met Marcella gaat het de laatste tijd niet zo goed. School is ingewikkeld, vrienden maken gaat lastig, de juiste hulp laat lang op zich wachten. Nadat ze is weggelopen van school, ging het niet meer en nu is ze hele dagen thuis. Het is wel tijd voor meer wat meer ‘kleur’ in haar leven. Maar hoe doe je dat? Dat is helaas niet opgelost door het aantrekken van een groene broek en een roze jas.

Vol bewondering kijkt Marcella naar mijn tatoeages en piercings. Alles wat een beetje rauw is trekt haar aandacht. “Waarom heb je een oneindigheidsteken op je pols staan”. Ik leg uit dat het mijn geheugensteuntje is, zodat ik niet blijf malen en piekeren. “Dat zou ik ook wel kunnen gebruiken. Ik wil ook graag tatoeages, maar voor nu zijn dit mijn geheugensteuntjes”. Ze laat de littekens zien op haar arm.

“Onze eerste ontmoeting voelt vertrouwd aan.”

“Ken jij mensen die depressief zijn?” Ik vertel over een aantal mensen die depressief zijn geweest, maar waar het nu beter mee gaat. “Wat hebben ze dan gedaan dat het nu beter gaat?”  Ik leg haar uit dat het hen hielp om te accepteren wie ze zijn. Ze probeerden de mening van anderen niet zo zwaar te laten wegen. Marcella lijkt teleurgesteld door mijn antwoord. “Hmm, dat is wel moeilijk. Als iemand iets aardigs zegt, geloof ik ze meestal niet. Ze zullen vast alleen maar aardige dingen zeggen om me te pleasen. Maar achter je rug om denken en zeggen ze vast andere dingen.”

Ik ben blij dat Marcella me vertelt wat haar bezig houdt. Hoewel dit onze eerste ontmoeting is, voelt het al vertrouwd aan. “Het voelt alsof ik niet mijzelf mag zijn. Op voetbal komen ouders van teamgenootjes naar mijn moeder toe en vragen: ‘Waarom draagt je dochter zoveel eyeliner? ‘Waarom is je dochter zo dun? Voller en zonder make-up is ze veel mooier. Met langer haar trouwens ook.’ Waar bemoeien ze zich mee? Het lijkt net alsof de maatschappij van iedereen verwacht dat je perfect moet zijn. Nou mijn leven is niet perfect, ik heb FAS. Mijn hoofd is altijd een explosieve chaos”.

Door: Renée Hilhorst

Wil je meer weten over Marcella? Meld je dan hier aan voor het FAS-kompas en mis geen verhaal meer over Marcella en de andere vier kinderen van FAS2025. Of scroll door haar tijdlijn en ontdek hoe zij met FAS opgroeit.

FAS2025 wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, NSGK, HandicapNL en Stichting Boschhuysen.