Maatje van de maand: Demi
FAS-maatjesproject
Kacper en Demi lopen door de lege stallen op de kinderboerderij. Als Kacper iemand de stallen uit ziet mesten, fluistert hij tegen Demi: ‘Ik wil eigenlijk wel meehelpen.’ Na een bemoedigend knikje van Demi stapt hij erop af. Nog geen seconde later staat Kacper in de stal. Er is genoeg werk te doen! Uitmesten, kruiwagens wegbrengen én weer leeggooien… (meer…)
Maatje van de maand: Carlijn
FAS-maatjesproject
Met de camera onder haar arm neemt Sandria maatje Carlijn mee op avontuur door het dorp waar ze woont. Langs haar school, de kerk, de supermarkt en het voetbalveld. Er komen bij Sandria steeds meer verhalen naar boven, trotse verhalen. Zo trots dat als iemand haar vraagt wie ze is, ze altijd met een glinstering in haar ogen zegt: ‘Ik ben Sandria en ik kom uit Rijkevoort!’ (meer…)
Wensverhalen
FAS-maatjesproject
Met zelfgemaakte filmpjes, foto’s en knutselwerken presenteerden de kinderen en maatjes tijdens de viering van vijf jaar FAS-project trots hoe ze hun grote wens uit hebben laten komen. Wensen in alle soorten en maten. Van theeleuten bij de burgemeester, een beroemde vlogger worden tot op zoek gaan naar de hoogte. Lees en kijk je mee met de eerste vier wensen?
De woorden in mijn brein
Ervaring vrijwilliger FAS-project
Ik loop in het ziekenhuis, op weg naar de afdeling Radiologie. Niets geks, gewoon een controleafspraak voor mijn knie. Al lopend door de lange gang met witte muren bereik ik de balie. Ik meld mij aan. Als ik iets opzij kijk, zie ik een briefje hangen met de tekst: Bent u zwanger? Meldt u dit dan alstublieft even aan ons, “…en drink dan vooral geen alcohol”, denk ik er zelf gelijk achteraan. Ik heb sterk de neiging om dit met pen erbij te schrijven. (meer…)
“Ik voel me geen volwassene”
Volwassen met FAS
18 jaar worden betekent: financiële verantwoordelijkheid, alcohol drinken, autorijden, stemrecht. Maar wat betekent dat als je FAS hebt? Kun je die vrijheden en rechten wel aan, wie bepaalt dat en hoe zit het dan eigenlijk met pleegzorg, begeleiding en zelfstandig wonen? Hierover gaan we in gesprek met pleegouders, zorgverleners en FAS-volwassenen tijdens het vijf jarig jubileum van het FAS-project op 24 maart a.s. Lees hier meer over deze dag en meld je aan!
”Heb jij eigenlijk ook een moeder?”
Jasmijn op bezoek bij de burgemeester
6 juni 2017 opende Jasmijn een grote FAS-expositie op het MBO College in Hilversum. Ze wilde het lint graag doorknippen met de burgemeester, maar hij moest vergaderen. Vandaag niet. Vandaag mag Jasmijn naar zijn werkkamer komen om uit te leggen wat FAS is.
Maatje van de maand: Inge
FAS-maatjesproject
Mila speelt met haar maatje Inge het liefst op haar kamer. Doktertje, buschauffeurtje of schooltje. Vandaag heeft Mila zin in schooltje. “Wil jij een keer juf zijn?’’, vraagt Inge, ‘’dan mag je alles bepalen.” Mila kijkt Inge even bedenkelijk aan. Zo’n gek idee vindt ze het niet. Een paar seconden later gaat ze helemaal op in haar rol als juf. Met Inge als leerling. “Vandaag krijg je je rapport”, zegt Juf Mila triomfantelijk. (meer…)
“Deze kinderen hebben jullie nodig”
FAS college-tour
“Sandria was acht maanden toen ze bij ons kwam wonen. Zij is ons zonnetje in huis, wij zijn haar niet anders gewend. Sandria kan zich minder goed concentreren, is erg klein en valt veel. Bij ons mag ze een donderwolkje zijn. Sandria hoort bij ons en wij bij haar.”
De studenten luisteren aandachtig naar het verhaal van Leonie (pleegmoeder van Sandria) die voor een zaal van ruim tachtig studenten van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen haar persoonlijke verhaal deelt. Samen met maatjes Heleen en Carlijn, die met foto’s, een film en eigen verhalen vertellen ze over hun ervaringen met kinderen die FAS hebben.
Uit de maat
Mila met haar spillebeentjes op de trampoline. Mila die lieveheersbeestjes zoekt. Mila met haar lange tenen. Mila die struikelt over de eindeloze stroom vragen die haar hoofd stelt. Mila die woont in haar eigen wereld. (meer…)
Spoorloos
Andras is 24, maar lijkt al een heel leven achter de rug te hebben. In zijn zoektocht naar houvast is hij vaak de weg kwijtgeraakt. Begrijpelijk, want hoe kun je je grenzen bewaken als je niet aanvoelt wanneer je eroverheen gaat? Hij probeerde zijn frustraties in te perken, ging steeds meer jointjes draaien, raakte verslaafd aan cocaïne en verstrikt in vechtpartijen. Zijn huidige situatie klinkt als een ware plottwist. Toch ontbreekt er een essentieel stukje in zijn verhaal om zijn frustraties en de worsteling met FAS definitief een plek te kunnen geven: het verhaal van zijn biologische moeder.
Ook goede moeders
Marjan woonde tot 2005 in het buitenland en had een druk en uitbundig bestaan. Ze sportte en werkte veel. Vijf keer per week uitgaan was daarnaast geen uitzondering, en alcohol hoorde daar altijd bij. “In Nederland zou het misschien excessief zijn geweest, maar daar was dat niet zo. Het was de standaard; een levensstijl. Iedereen om mij heen dronk dagelijks.” Haar man had in het leger verwondingen opgelopen waardoor hij onvruchtbaar was geworden. Althans, dat was wat de artsen hadden gezegd. Het kwam dan ook als een grote verrassing toen ze al vier maanden zwanger bleek te zijn van haar dochter.
Met Joëlla voor de klas
Joëlla fotografeerde ik voor het eerst in 2011. Vorige week stuurde ze een berichtje of ik ook mee wilde helpen bij haar spreekbeurt in Heeze. “Dan kunnen we samen vertellen over FAS en het grote mensen FAS-boek meenemen en het boek waar de FAS-kinderen in staan laten zien.” Natuurlijk wilde ik dat!
Schuldgevoel
Esther gebruikte tijdens haar zwangerschap alcohol en wiet. Hoewel haar middelengebruik bekend is, duurt het tot na de geboorte van haar zoon Emiel voor er wordt ingegrepen. Pas zevenenhalf jaar later volgt de diagnose: Emiel heeft FAS. Esthers schuldgevoel is blijvend: had ze maar niet gedronken. Wat ging er mis?
Voorstelrondje maatjes Wensproject
Voor het Wensproject zijn kinderen met FAS gekoppeld aan een maatje van zorg- en onderwijsgerichte opleidingen. Ongeveer twee keer per maand brengen zij samen een middag door waarop ze toewerken naar het vervullen van een wens van het kind. Ondertussen ondersteunen ze het kind op een speelse manier met sociale vaardigheden en de acceptatie van FAS. De maatjes worden FAS-deskundigen en gaan deze kennis inzetten bij hun opleiding in een FAS Collegetour. (meer…)
Het vuilnismannetje
Het was alweer een tijdje terug dat ik voor het laatst bij Damian was. Mijn bezoek vandaag leverde bij de kinderen, volgens pleegmoeder Esther, daarom ’s ochtends al discussie op. Want volgens Damian ben ik zijn maatje en volgens zijn zus Jasmijn haar oude juf. Wat best verwarrend is, kan ik mij voorstellen. Voordat de kinderen thuis kwamen, werd er een pakketje bezorgd met sensopatisch materiaal. Dit is speelgoed waarbij je al je zintuigen kunt gebruiken, dus lekker proeven, ruiken en voelen. Damian en Jasmijn doen niets liever en waren dus door het dolle heen toen ze thuis kwamen.
(meer…)
“De juiste diagnose schept duidelijkheid.”
Een gezin runnen met twee FAS-kinderen is niet makkelijk. Veel gebroken nachten, en overdag twee stuiterballen die constant om aandacht vragen én een heldere structuur nodig hebben. Toch geniet ze er elke dag van. Wat haar heeft geholpen? De diagnose. Want dat geeft duidelijkheid. Esther, pleegmoeder van de FAS-kinderen Jasmijn en Damian, vertelt haar verhaal bij pleegzorgorganisatie De Bascule.
De eerste FAS-expo bij Grolsch!
Een bierbrouwerij en FAS? Een gekke combo of een grote mijlpaal? Het was een bijzonder moment voor de bekendheid van FAS.
Het gebeurt niet elke dag dat we ons bevinden op een plek die bier ademt. Voor de gelegenheid van de première van de documentaire ‘Een stil Drama’ waren we aanwezig met onze FAS-expo. Wat deze middag zo speciaal maakt is niet alleen de locatie, maar vooral de aandacht van Grolsch voor FAS. Roos Haase van Stichting Warme Jjas heeft met sponsoring van het biermerk de documentaire kunnen maken. ‘Ik heb hier geen woorden voor’ zegt Roos ontroert na de vertoning.
Waanzinnige Verhalen: we zijn begonnen!
“Ik probeer al jaren mijn verhaal op te schrijven. Maar het lukt niet. Ik worstel met de synchronisatie. Fijn dat er nu hulp is!” Dit vertelt Suzanne. Ze is 37, heeft FAS, en al een heel bewogen leven achter de rug. “Ik hoop dat ik met het opschrijven van mijn verhaal alles een keer goed voor mezelf op een rijtje kan zetten.”